Mealler

S90; mesajı içeren bu Kuran'a ant olsun.[1]

Doğrusu, nankörler kibir ve ayrılık içindedir.

Onlardan önce nice nesilleri yok ettik. Feryat ettiler, ancak artık kurtuluş zamanı değildi.

Onlara, kendilerinden bir uyarıcının gelmesini yadırgadılar. Nankörler, "Bu pek yalancı bir büyücüdür" dediler,

"Tanrıları tek tanrı mı yaptı? Bu, gerçekten çok tuhaf!"

Liderleri öne fırladılar, "Yürüyün, tanrılarınıza bağlı kalın. Sizden istenen sadece budur."

"Son dinde böylesini işitmedik. Bu bir uydurmadır."

"Mesaj, neden aramızdan ona indirildi?" Aslında, onlar mesajımdan kuşku içindedirler. Hayır, onlar azabı henüz tatmadılar.[1]

Yoksa Üstün olan ve Bahşeden Efendinin rahmet hazineleri onların yanında mıdır?*

Yoksa göklerin, yerin ve aralarındakilerin yönetimi onlara mı aittir? Bırak, kendi kendilerini yüceltsinler.

Aksine onlar parti parti yenilgiye uğramış bir ordudur.

Onlardan önce Nuh halkı, Ad ve saltanat sahibi Firavun da yalanlamıştı.

Semud, Lut halkı ve Orman halkı da... Onlar partilerdi.

Hepsi de elçileri yalanladılar ve cezamı hak ettiler.

Bunlar, onması olmayan bir tek patlama bekliyorlar.

Ve "Efendimiz, Hesap Gününden önce acele olarak payımızı ver" diye meydan okudular.

Onların sözlerine karşı sabırlı ol, becerikli bir kulumuz olan Davud'u anımsa; o (Tanrı'ya) sürekli itaat ederdi.

Dağları onun emrine vermiştik; onunla birlikte akşamleyin ve tan doğumu (Tanrı'yı) yüceltirlerdi.

Kuşlar da toplanmıştı; hepsi onun buyruğunu izlerdi.

Yönetimini güçlendirdik; ona bilgelik ve çok iyi bir yargılama gücü verdik.

Davacıların haberi sana ulaştı mı? Hani mabedine tırmanmışlardı.

Davud'un yanına girdiklerinde onlardan irkilmişti. "Korkma" demişlerdi, "Birbirinin hakkını çiğneyen iki davacı... Aramızda gerçeğe göre hüküm ver, haksızlık etme. Bize yolun ortasını göster."

"Bu benim kardeşimdir. Onun doksan dokuz koyunu, benim ise bir tek koyunum var. Böyle iken, "Onu da bana ver" dedi ve tartışmada bana üstün geldi.[1]

Dedi ki, "Senin koyununu kendi koyunlarına katmayı istemekle sana haksızlık etmiştir. Doğrusu, ortakçıların çoğu birbirinin hakkına el uzatır. Gerçeği onaylayıp erdemli davrananlar bunun dışındadır, onlar ise sayıca ne kadar azdır!" Davud, kendisini sınadığımızı sanarak bağışlanma diledi, eğildi ve tövbe etti.[1]

Böylece onu bağışladık. Yanımızda onun yakınlığı ve güzel bir yeri vardır.